امید پیرو شبانی
چکیده
در سالهای اخیر وضعیت قانونی حقوق اقلیتها به عنوان بخشی از حقوق بشر به صورت گسترده توسط نظریه پردازان سیاسی مورد بحث قرار گرفته است. در این زمینه، مساله حق بر زبان اقلیتها یک موضوع داغ در اغلب مباحث ...
بیشتر
در سالهای اخیر وضعیت قانونی حقوق اقلیتها به عنوان بخشی از حقوق بشر به صورت گسترده توسط نظریه پردازان سیاسی مورد بحث قرار گرفته است. در این زمینه، مساله حق بر زبان اقلیتها یک موضوع داغ در اغلب مباحث حاکم بر ادعاهای فرهنگی میباشد. نظریههای اصلی سیاسی بر اساس دیدگاهشان نسبت به یک مدل مناسب از ارتباطات سیاسی، رویکردهای متفاوتی نسبت به این موضوع دارند. تساوی گرایان لیبرال در حالی براهمیت آرمانهای لیبرالی از جمله بی طرفی و استقلال در تصمیم گیری سیاستهای زبانی مناسب تاکید میکنند که فرهنگ گرایان لیبرال معتقد به نقش سازنده زبان و فرهنگ به منظور بهره مندی افراد از حقوق و آزادیهایشان هستند. حال این حقوق و آزادیها در سیاسیتهای زبانی مشخص میشود که محدودۀ آن از شناسایی و تطبیق شروع میشود و تا نگهداری و حفاظت از هویت و زبان گروهی ادامه مییابد. این مقاله در تلاش است با ارائه یک سیاست زبانی بر اساس تفکر میهن پرستی مبتنی بر قانون اساسی که بر مشکلات ناکارآمدی فائق آمده است شکاف موجود در ادبیات این حوزه را بر طرف سازد. در این مقاله چنین استدلال خواهد شد که ویژگیهای روش تفکر میهن پرستی مبتنی بر قانون اساسی و تاکید آن بر قانونگذاری بهترین روش برای پاسخگویی واقع بینانه به مسائل سیاست گذاری زبان در جوامع چند فرهنگی است. بر خلاف استدلالهای سازنده و اصلی، رویکرد عملگرایانه، زبان را به عنوان یک ماتریس ارتباطی در نظر میگیرد که در آن هدف شهروندان درک متقابل است. رویکرد عملگرایانه موثرتر است زیرا بر خلاف رویکردهای اصولی که تمایل به همگن سازی ترکیب جوامع متنوع دارند، رویکرد عملگرایانه توسط عوامل متعددی محدود میشود، از جمله: ارزشهای فرهنگ و سنتهای سیاسی جامعه، احتمالات تاریخی مانند نقش اساسی اقلیتهای ملی و امکانات عملی مانند اندازه، انرژی و تمرکز جمعیتهای زبانی.