نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسنده

• فردین قریشی

استاد علوم سیاسی، دانشگاه تبریز

چکیده

اصلاح‌طلبان مذهبی بر این باورند که حق بشر بر حاکمیت منافاتی با آموزه‌های اسلامی ندارد. چرا که از نگاه آنان خداوند انسان را بر سرنوشت خویش حاکم ساخته و انسان بر همین مبنا قادر به اِعمال این حق است. در عین حال اصلاح‌طلبان اضافه کرده‌اند که اعمال حق انسان بر حاکمیت باید در چارچوب موازین دینی به انجام رسد. در برابر این نگرش متجددین و اصل‌گرایان موضع مخالفی گرفته‌اند. متجددان ورود دین به عرصه حاکمیت را مغایر با اصل برابری انسان‌ها می‌دانند و اصل‌گرایان اعتقاد به حق بشر بر حاکمیت را در تعارض با حقوق الهی دانسته‌اند. مواضع این دو جریان فکری در واقع دو چالش نظری مهم در برابر نگرش اصلاح‌طلبان است. بر همین اساس، پرسش این مقاله ناظر بر میزان استحکام نظری دیدگاه اصلاح‌طلبان در برابر چالش‌های نظری مذکور است. با لحاظ این پرسش، مبانی فکری اصلاح‌طلبان با روش تفسیر متون مورد بازخوانی قرار گرفته است و حاصل کار تأیید اعتبار این فرضیه است که نگرش اصلاح‌طلبان مذهبی نه تنها واجد توان تئوریک مورد نیاز برای پاسخگویی به چالش‌های مطروحه است، بلکه حتی در مقایسه با نگرش‌های رقیب، از امتیازات تئوریک بیشتری برخوردار است.

کلیدواژه‌ها

• حقوق بشر
• حق حاکمیت
• اصلاح‌طلبان مذهبی
• واکنش‌ها

موضوعات

• حقوق بشر اسلامی
• حکمرانی مطلوب
• دولت

عنوان مقاله [English]

Religious Reformists’ Attitude toward Human’s Right to Sovereignty: Challenges and Theoretical Reactions

نویسنده [English]

• Fardin Ghoreishi

Professor of Political Sciences, Tabriz University

چکیده [English]

The realization of good governance, while promoting justice through increased transparency, accountability and the rule of law and strengthening of democracy, can also be considered an important factor in the creation and promotion of a lasting peace. Also the participation of people in administration of matters based on the improvement of universal suffrage, reduction of discrimination in laws and regulations, the development of consultative mechanisms, the support for civil society organizations, preventing discrimination of citizens and compensation for previous deprivations, will be a major step forward in achieving good governance.
This method of governance, through reducing the likelihood of conflict, limiting the intensity of clashes arising from it, creating further preparation for the adoption of peaceful means of dispute settlements as well as strengthening the sense of collective solidarity, can reduce the likelihood of resorting to violence in conflict resolution and increase the cooperation and interaction between individuals, groups and States; This is a decisive factor in creating and promoting peaceful coexistence and lasting peace at the national, regional and international levels.

کلیدواژه‌ها [English]

• good governance
• peace
• Justice
• democracy
• Peaceful Coexistence